Ἱεραποστολὴ στὴ Μαδαγασκάρη.
Τὴν ὥρα ποὺ τὸ ἀεροπλάνο πλησίαζε τὸ ἀεροδρόμιο τῆς πρωτεύουσας τῆς Μαδαγασκάρης, Ἀνταναναρίβο, σκεφτόμουν πόσο θὰ ἔχει ἀλλάξει ἡ χώρα ἀπὸ τὴν τελευταία φορὰ ποὺ τὴν ἐπισκέφθηκα. Πρὶν ἀπὸ ἐννιὰ χρόνια ποὺ εἶχα ἔρθει ἐδῶ, εἶχε πολλὴ φτώχεια καὶ θυμᾶμαι πὼς καθημερινὰ στὸ ἱεραποστολικὸ κέντρο στὴν Ἀλασούρα μαζεύονταν μέχρι καὶ 1.000 παιδιά, γιὰ νὰ πάρουν λίγο γάλα καὶ μπισκότα…
Στὸ ἀεροδρόμιο δὲν ἄλλαξε τίποτα, ἀλλὰ στοὺς δρόμους γινόταν τὸ ἀδιαχώρητο. Γιὰ νὰ πᾶμε στὴν Ἀλασούρα, χρειάστηκαν πέντε ὧρες, ἐνῶ τὴν προηγούμενη φορὰ ποὺ ἦρθα, δὲν ἔκανα περισσότερη ἀπὸ μία ὥρα! Χιλιάδες αὐτοκίνητα, παλιᾶς τεχνολογίας τὰ περισσότερα, συνωστίζονται στοὺς μικροὺς δρόμους τῆς πόλης καὶ κινοῦνται σημειωτόν… Ἔτσι, ἔχεις τὴν εὐκαιρία νὰ παρατηρήσεις καλύτερα τὶς ἀπίθανες δουλειὲς ποὺ κάνουν οἱ ἄνθρωποι, γιὰ νὰ ἐπιβιώσου, Κάποιοι πουλᾶνε τρόφιμα (κρέατα, ψωμιά, λαχανικά, φροῦτα, ροῦχα, παπούτσια, ξύλα) καὶ κάποιοι ἄλλοι πουλᾶνε κάρτες καὶ κινητὰ τηλέφωνα…
Σὲ ἕναν κατηφορικὸ δρόμο συναντήσαμε μιὰ οἰκογένεια ποὺ ἔσπαγε πέτρες, γιὰ νὰ κάνει χαλίκι… Δούλευαν ὅλοι… Παππούς, γιαγιά, γιός, νύφη… Ἡ τελευταία, ἡ Ταγὶν εἶχε δίπλα της σὲ ἕνα καλάθι τὸ μωρό της… Ὴταν μόλις ἑνὸς μήνα καὶ κοιμόταν παρὰ τοὺς χτύπους τῶν σφυριῶν. Ἕνα μέτρο ἀπὸ μακριὰ ἦταν ὁ γιός της, ὁ Μίκαελ, τεσσάρων ἐτῶν. Εἶχε κι αὐτὸς ἕνα σφυρὶ καὶ ἔσπαγε πέτρες! Δούλευε μὲ ρυθμό, ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι. Δὲν σταμάτησε, ἀκόμη κι ὅταν μιὰ πετρούλα πετάχτηκε στὸ μάτι του… Δὲν ἔκλαψε οὔτε δευτερόλεπτο, ἁπλῶς τὴν ἔβγαλε καὶ συνέχισε νὰ χτυπᾶ μὲ τὸ σφυρί του τὶς πέτρες. Ρώτησα πόσα χρήματα παίρνουν καὶ μοῦ εἶπαν ὅτι τὸ μεροκάματο γιὰ αὐτὴ τὴ δουλειὰ εἶναι 3.500 ἀριάρια, δηλαδὴ λιγότερο ἀπὸ ἕνα εὐρώ! Ὁ Μίκαελ δὲν ἀμείβεται… Ἁπλῶς δουλεύει, γιατὶ δὲν ἔχει ποῦ νὰ πάει… Σὲ αὐτὴ τὴν πανέμορφη χώρα, μὲ τὴ μεγαλύτερη βιοποικιλότητα στὸν πλανήτη, τὸ 40% τοῦ πληθυσμοῦ εἶναι ἀναλφάβητοι, τὸ 50% δὲν ἔχει πρόσβαση σὲ δίκτυο ὕδρευσης καὶ μόλις τὸ 15% ἔχει ἠλεκτρικὸ ρεῦμα… Ποιά τύχη μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ Μίκαελ;
Ὁ Μητροπολίτης Μαδαγασκάρης κ. Ἰγνάτιος μᾶς ἐνημέρωσε γιὰ τὴν κατάσταση. Ἀπὸ τὰ 25 ἑκατομμύρια τῶν κατοίκων τῆς Μαδαγασκάρης μόνο οἱ 25.000 εἶναι Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι. ἀπὸ τὶς 110 ἐνορίες, οἱ 75 εἶναι κτιστές. Ὑπάρχουν ἀκόμη ἀχυροκαλύβες ποὺ λειτουργοῦν ὡς ναοί…
Τὴν ἑπόμενη μέρα ξυπνήσαμε ἀπὸ τὶς 5,30 τὸ πρωΐ, γιατὶ ἔπρεπε νὰ πᾶμε σὲ ἕνα μακρινὸ χωριό, 150 χιλιόμετρα μακριὰ ἀπὸ τὴν πρωτεύουσα τῆς Μαδαγασκάρης. Ἔπλενα τὰ δόντια μου μὲ ἐμφιαλωμένο νερό, γιατὶ τὸ νερὸ τῆς βρύσης ἄλλοτε ἔχει κίτρινο χρῶμα καὶ ἄλλοτε καφέ… Στὸ ἱεραποστολικὸ κέντρο ἀπὸ τὶς 6 τὸ πρωΐ τὰ παιδιὰ σχημάτισαν -?οπως κάθε πρωΐ- μιὰ τεράστια οὐρά, γιὰ νὰ πάρουν γάλα καὶ μπισκότα. Ἀνάμεσά τους καὶ ὁρισμένες μανάδες ποὺ κρατοῦν τὰ μωρά τους ἀγκαλιά. Ἔβρεχε καὶ ἐκτὸς ἀπὸ γάλα καὶ μπισότα, οἱ Ἕλληνες ἐθελοντὲς μοίρασαν παντόφλες στὰ ξυπόλητα παιδιά.
Στὸν δρόμο ἄνθρωποι βιαστικοί, φορτωμένοι μὲ διάφορα πράγματα στὸ κεφάλι τους, ἔτρεχαν πρὸς διαφορετικὲς κατευθύνσεις σὰν τὰ μυρμήγκια. Μερικοὶ κουβαλοῦσαν ξύλα, κλαδιὰ δένδρων, γιὰ νὰ ἀνάψουν φωτιὰ καὶ νὰ μαγειρέψουν, ἄλλοι κουβαλοῦσαν μπιτόνια μὲ νερὸ καὶ ἄλλοι τεράστια κομμάτια κρέατος ἀπὸ τὸ κοντινὸ σφαγεῖο… Ἕνας ἀδύνατος νεαρὸς εἶχε πάνω στὸ κεφάλι του μιςὸ γουρούνι, κάθετα σφαγμένο… Ἕνας ἄλλος εἶχε πάνω στὸ κεφάλι του ἕνα μπούτι ἀπὸ μεγάλο ζῶο. Τὰ αἵματα ἀπὸ τὸ κρέας ἔσταζαν πάνω στὸ σῶμα του καὶ ἀπὸ μακριὰ ἔβλεπα ἕνα καταματωμένο ἄνθρωπο νὰ τρέχει, λὲς καὶ κάποιος τὸν κυνηγοῦσε… Ρώτησα τὸν π. Στέφανο ἀπὸ τί ζῶο ἦταν αὐτὸ τὸ κρέας καὶ μοῦ εἶπε ὅτι εἶναι ζεμποά, ποὺ μοιάζει σὰν βουβάλι, ἀλλὰ ἔχει καμπούρα…
Τὸ αὐτοκίνητό μας, ἀφοῦ διέσχιζε τους «βομβαρδισμένους» δρόμους τοῦ Ἀνταναναρίβο καὶ συνέχισε γιὰ λίγη ὥρα σὲ ἄσφαλτο, μπῆκε σὲ ἕναν δύσβατο χωματόδρομο. Γιὰ νὰ διανύσουμε μιὰ ἀπόσταση 35 χιλιομέτρων, χρειάστηκαν περισσότερες ἀπὸ δύο ὧρες.
Στὸ χωριὸ Ἀμπουιμάνανα μᾶς περίμεναν οἱ κάτοικοι μὲ ἀγωνία. Εἶχαν συγκεντρωθεῖ στὴν αὐλὴ ἑνὸς σιτιοῦ, γιατὶ γιατὶ δὲν ὑπῆεχε ἐκκλησία. Ἐκεῖ στὴν αὐλὴ κατεβάσαμε τὴν κολυμβήθρα, ἕνα μεγάλο βαρέλι καὶ βαφτίστηκαν 27 ἄτομα… Ὁ μικρότερος ἦταν 10 μηνῶν καὶ ὁ μεγαλύτερος 67 ἐτῶν. Ἀκολούθησαν οἱ γάμοι… Ἕξι ζευγάρια ποὺ βαφτίστηκαν, πρὶν ἀπὸ λίγο παντρεύτηκαν. Λίγο πρὶν φύγουμε, μοιράσαμε μεταχειρισμένα ροῦχα ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Ἡ χαρὰ τῶν κατοίκων ποὺ ἔπαιρναν τὰ ροῦχα, ἦταν ἀπερίγραπτη. Εἰδικὰ τῶν παιδιῶν ποὺ βρῆκαν ὁρισμένα παιχνίδια ἀνάμεσα στὰ ροῦχα.
Στὴ διάρκεια τῆς παραμονῆς μας στὴ Μαδαγασκάρη, ἐπισκεφθήκαμε τὸ ὀρφανοτροφεῖο, τὸ γηροκομεῖο, τὸ πολυϊατρεῖο, ἐκκλησίες καὶ σχολεῖα, ποὺ δημιουργήθηκαν καὶ λειτουργοῦν ἀπὸ τὴ Μητρόπολη Μαδαγασκάρης μὲ τὴ βοήθεια δωρητῶν. Ὅπως μᾶς εἶπε ὁ Μητροπολίτης κ. Ἰγνάτιος, οἱ δωρητὲς μετὰ τὴν οἰκονομικὴ κρίση στὴν Ἑλλάδα ἔχουν μειωθεῖ, γι’ αὐτὸ δημιουργήθηκαν δύο φάρμες, ἀπὸ ὅπου γίνεται προσπάθεια νὰ τροφοδοτοῦνται ὅλες οἱ δραστηριότητες.
Φεύγοντας ἀπὸ τὴ Μαδαγασκάρη νοιώθεις τὰ βλέμματα τῶν κατοίκων νὰ σὲ ἀκολουθοῦν. Εἰδικὰ τὰ βλέμματα τῶν παιδιῶν ποὺ περιμένουν κάθε πρωΐ στὴν οὐρά, γιὰ νὰ πάρουν ἕνα ποτήρι γάλα καὶ λίγα μπισκότα, νομίζω ὅτι θὰ μὲ συνοδεύουν σὲ ὅλη μου τὴ ζωή.
Νίκος Ἀσλανίδης
Δημοσιογράφος
Τακτικὸ μέλος τῆς Ἀδελφότητας
Ἱεραποστολὴ στὴ Μαδαγασκάρη.
Τὴν ὥρα ποὺ τὸ ἀεροπλάνο πλησίαζε τὸ ἀεροδρόμιο τῆς πρωτεύουσας τῆς Μαδαγασκάρης, Ἀνταναναρίβο, σκεφτόμουν πόσο θὰ ἔχει ἀλλάξει ἡ χώρα ἀπὸ τὴν τελευταία φορὰ ποὺ τὴν ἐπισκέφθηκα. Πρὶν ἀπὸ ἐννιὰ χρόνια ποὺ εἶχα ἔρθει ἐδῶ, εἶχε πολλὴ φτώχεια καὶ θυμᾶμαι πὼς καθημερινὰ στὸ ἱεραποστολικὸ κέντρο στὴν Ἀλασούρα μαζεύονταν μέχρι καὶ 1.000 παιδιά, γιὰ νὰ πάρουν λίγο γάλα καὶ μπισκότα…
Στὸ ἀεροδρόμιο δὲν ἄλλαξε τίποτα, ἀλλὰ στοὺς δρόμους γινόταν τὸ ἀδιαχώρητο. Γιὰ νὰ πᾶμε στὴν Ἀλασούρα, χρειάστηκαν πέντε ὧρες, ἐνῶ τὴν προηγούμενη φορὰ ποὺ ἦρθα, δὲν ἔκανα περισσότερη ἀπὸ μία ὥρα! Χιλιάδες αὐτοκίνητα, παλιᾶς τεχνολογίας τὰ περισσότερα, συνωστίζονται στοὺς μικροὺς δρόμους τῆς πόλης καὶ κινοῦνται σημειωτόν… Ἔτσι, ἔχεις τὴν εὐκαιρία νὰ παρατηρήσεις καλύτερα τὶς ἀπίθανες δουλειὲς ποὺ κάνουν οἱ ἄνθρωποι, γιὰ νὰ ἐπιβιώσου, Κάποιοι πουλᾶνε τρόφιμα (κρέατα, ψωμιά, λαχανικά, φροῦτα, ροῦχα, παπούτσια, ξύλα) καὶ κάποιοι ἄλλοι πουλᾶνε κάρτες καὶ κινητὰ τηλέφωνα…
Σὲ ἕναν κατηφορικὸ δρόμο συναντήσαμε μιὰ οἰκογένεια ποὺ ἔσπαγε πέτρες, γιὰ νὰ κάνει χαλίκι… Δούλευαν ὅλοι… Παππούς, γιαγιά, γιός, νύφη… Ἡ τελευταία, ἡ Ταγὶν εἶχε δίπλα της σὲ ἕνα καλάθι τὸ μωρό της… Ὴταν μόλις ἑνὸς μήνα καὶ κοιμόταν παρὰ τοὺς χτύπους τῶν σφυριῶν. Ἕνα μέτρο ἀπὸ μακριὰ ἦταν ὁ γιός της, ὁ Μίκαελ, τεσσάρων ἐτῶν. Εἶχε κι αὐτὸς ἕνα σφυρὶ καὶ ἔσπαγε πέτρες! Δούλευε μὲ ρυθμό, ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι. Δὲν σταμάτησε, ἀκόμη κι ὅταν μιὰ πετρούλα πετάχτηκε στὸ μάτι του… Δὲν ἔκλαψε οὔτε δευτερόλεπτο, ἁπλῶς τὴν ἔβγαλε καὶ συνέχισε νὰ χτυπᾶ μὲ τὸ σφυρί του τὶς πέτρες. Ρώτησα πόσα χρήματα παίρνουν καὶ μοῦ εἶπαν ὅτι τὸ μεροκάματο γιὰ αὐτὴ τὴ δουλειὰ εἶναι 3.500 ἀριάρια, δηλαδὴ λιγότερο ἀπὸ ἕνα εὐρώ! Ὁ Μίκαελ δὲν ἀμείβεται… Ἁπλῶς δουλεύει, γιατὶ δὲν ἔχει ποῦ νὰ πάει… Σὲ αὐτὴ τὴν πανέμορφη χώρα, μὲ τὴ μεγαλύτερη βιοποικιλότητα στὸν πλανήτη, τὸ 40% τοῦ πληθυσμοῦ εἶναι ἀναλφάβητοι, τὸ 50% δὲν ἔχει πρόσβαση σὲ δίκτυο ὕδρευσης καὶ μόλις τὸ 15% ἔχει ἠλεκτρικὸ ρεῦμα… Ποιά τύχη μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ Μίκαελ;
Ὁ Μητροπολίτης Μαδαγασκάρης κ. Ἰγνάτιος μᾶς ἐνημέρωσε γιὰ τὴν κατάσταση. Ἀπὸ τὰ 25 ἑκατομμύρια τῶν κατοίκων τῆς Μαδαγασκάρης μόνο οἱ 25.000 εἶναι Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι. ἀπὸ τὶς 110 ἐνορίες, οἱ 75 εἶναι κτιστές. Ὑπάρχουν ἀκόμη ἀχυροκαλύβες ποὺ λειτουργοῦν ὡς ναοί…
Τὴν ἑπόμενη μέρα ξυπνήσαμε ἀπὸ τὶς 5,30 τὸ πρωΐ, γιατὶ ἔπρεπε νὰ πᾶμε σὲ ἕνα μακρινὸ χωριό, 150 χιλιόμετρα μακριὰ ἀπὸ τὴν πρωτεύουσα τῆς Μαδαγασκάρης. Ἔπλενα τὰ δόντια μου μὲ ἐμφιαλωμένο νερό, γιατὶ τὸ νερὸ τῆς βρύσης ἄλλοτε ἔχει κίτρινο χρῶμα καὶ ἄλλοτε καφέ… Στὸ ἱεραποστολικὸ κέντρο ἀπὸ τὶς 6 τὸ πρωΐ τὰ παιδιὰ σχημάτισαν -?οπως κάθε πρωΐ- μιὰ τεράστια οὐρά, γιὰ νὰ πάρουν γάλα καὶ μπισκότα. Ἀνάμεσά τους καὶ ὁρισμένες μανάδες ποὺ κρατοῦν τὰ μωρά τους ἀγκαλιά. Ἔβρεχε καὶ ἐκτὸς ἀπὸ γάλα καὶ μπισότα, οἱ Ἕλληνες ἐθελοντὲς μοίρασαν παντόφλες στὰ ξυπόλητα παιδιά.
Στὸν δρόμο ἄνθρωποι βιαστικοί, φορτωμένοι μὲ διάφορα πράγματα στὸ κεφάλι τους, ἔτρεχαν πρὸς διαφορετικὲς κατευθύνσεις σὰν τὰ μυρμήγκια. Μερικοὶ κουβαλοῦσαν ξύλα, κλαδιὰ δένδρων, γιὰ νὰ ἀνάψουν φωτιὰ καὶ νὰ μαγειρέψουν, ἄλλοι κουβαλοῦσαν μπιτόνια μὲ νερὸ καὶ ἄλλοι τεράστια κομμάτια κρέατος ἀπὸ τὸ κοντινὸ σφαγεῖο… Ἕνας ἀδύνατος νεαρὸς εἶχε πάνω στὸ κεφάλι του μιςὸ γουρούνι, κάθετα σφαγμένο… Ἕνας ἄλλος εἶχε πάνω στὸ κεφάλι του ἕνα μπούτι ἀπὸ μεγάλο ζῶο. Τὰ αἵματα ἀπὸ τὸ κρέας ἔσταζαν πάνω στὸ σῶμα του καὶ ἀπὸ μακριὰ ἔβλεπα ἕνα καταματωμένο ἄνθρωπο νὰ τρέχει, λὲς καὶ κάποιος τὸν κυνηγοῦσε… Ρώτησα τὸν π. Στέφανο ἀπὸ τί ζῶο ἦταν αὐτὸ τὸ κρέας καὶ μοῦ εἶπε ὅτι εἶναι ζεμποά, ποὺ μοιάζει σὰν βουβάλι, ἀλλὰ ἔχει καμπούρα…
Τὸ αὐτοκίνητό μας, ἀφοῦ διέσχιζε τους «βομβαρδισμένους» δρόμους τοῦ Ἀνταναναρίβο καὶ συνέχισε γιὰ λίγη ὥρα σὲ ἄσφαλτο, μπῆκε σὲ ἕναν δύσβατο χωματόδρομο. Γιὰ νὰ διανύσουμε μιὰ ἀπόσταση 35 χιλιομέτρων, χρειάστηκαν περισσότερες ἀπὸ δύο ὧρες.
Στὸ χωριὸ Ἀμπουιμάνανα μᾶς περίμεναν οἱ κάτοικοι μὲ ἀγωνία. Εἶχαν συγκεντρωθεῖ στὴν αὐλὴ ἑνὸς σιτιοῦ, γιατὶ γιατὶ δὲν ὑπῆεχε ἐκκλησία. Ἐκεῖ στὴν αὐλὴ κατεβάσαμε τὴν κολυμβήθρα, ἕνα μεγάλο βαρέλι καὶ βαφτίστηκαν 27 ἄτομα… Ὁ μικρότερος ἦταν 10 μηνῶν καὶ ὁ μεγαλύτερος 67 ἐτῶν. Ἀκολούθησαν οἱ γάμοι… Ἕξι ζευγάρια ποὺ βαφτίστηκαν, πρὶν ἀπὸ λίγο παντρεύτηκαν. Λίγο πρὶν φύγουμε, μοιράσαμε μεταχειρισμένα ροῦχα ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Ἡ χαρὰ τῶν κατοίκων ποὺ ἔπαιρναν τὰ ροῦχα, ἦταν ἀπερίγραπτη. Εἰδικὰ τῶν παιδιῶν ποὺ βρῆκαν ὁρισμένα παιχνίδια ἀνάμεσα στὰ ροῦχα.
Στὴ διάρκεια τῆς παραμονῆς μας στὴ Μαδαγασκάρη, ἐπισκεφθήκαμε τὸ ὀρφανοτροφεῖο, τὸ γηροκομεῖο, τὸ πολυϊατρεῖο, ἐκκλησίες καὶ σχολεῖα, ποὺ δημιουργήθηκαν καὶ λειτουργοῦν ἀπὸ τὴ Μητρόπολη Μαδαγασκάρης μὲ τὴ βοήθεια δωρητῶν. Ὅπως μᾶς εἶπε ὁ Μητροπολίτης κ. Ἰγνάτιος, οἱ δωρητὲς μετὰ τὴν οἰκονομικὴ κρίση στὴν Ἑλλάδα ἔχουν μειωθεῖ, γι’ αὐτὸ δημιουργήθηκαν δύο φάρμες, ἀπὸ ὅπου γίνεται προσπάθεια νὰ τροφοδοτοῦνται ὅλες οἱ δραστηριότητες.
Φεύγοντας ἀπὸ τὴ Μαδαγασκάρη νοιώθεις τὰ βλέμματα τῶν κατοίκων νὰ σὲ ἀκολουθοῦν. Εἰδικὰ τὰ βλέμματα τῶν παιδιῶν ποὺ περιμένουν κάθε πρωΐ στὴν οὐρά, γιὰ νὰ πάρουν ἕνα ποτήρι γάλα καὶ λίγα μπισκότα, νομίζω ὅτι θὰ μὲ συνοδεύουν σὲ ὅλη μου τὴ ζωή.
Νίκος Ἀσλανίδης
Δημοσιογράφος
Τακτικὸ μέλος τῆς Ἀδελφότητας