Το δρόμο αυτό της ιεραποστολής πρέπει να τον βαδίζει κανείς στηριγμένος σε 2 θεμελιώδεις νόμους σε αυτόν της αγάπης προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο και σε αυτόν της αγάπης προς τον πόνο. Ο δεύτερος εκρέει από τον πρώτο, ο οποίος με την σειρά του αποτελεί την πρώτη εντολή του πνευματικού Νόμου του Ευαγγελίου.
Σε μια λοιπόν από τις λειτουργίες που τελέσαμε σε προάστιο της πρωτευούσης με κάλεσαν να δω και έναν νεαρό άρρωστο. Όταν μπήκα μέσα στην λασποκαλύβα του, η οποία είναι συνήθως ένας υπαίθριος χώρος- δωμάτιο 15 τετραγωνικών - στον οποίο μπορεί να διαβιώνουν μέχρι και 10 κατά μέσο όρο μέλη της οικογενείας, απωθήθηκα από μια έντονη δυσοσμία προχωρημένης σήψης ακαθορίστου αρχικά προελεύσεως. Συνέχισα όμως γιατί είχα την υποχρέωση να δω τον άρρωστο. Στο κρεβάτι βρήκα έναν λιωμένο στην κυριολεξία νέο 28 χρονών ενώ στην ερώτηση ποια είναι η αρρώστια του η μητέρα του μου αποκάλυψε το τυλιγμένο με ένα βρώμικο πανί πόδι του¨ ένα πρησμένο γκρίζο πόδι με πολλαπλές οπές εκ των οποίων έρρεαν υγρά και έβρισκαν άφθονη τροφή κάθε είδους μικρόβια και έντομα.
Η δυσοσμία προέρχονταν από αυτό το πόδι. Η αιτία της μη προσαγωγής του σε νοσηλευτικό ίδρυμα: η έλλειψη χρημάτων. Κάτι πολύ συνηθισμένο για τα κοινωνικά δεδομένα της Μαγαδασκάρης.
Την επόμενη μέρα στείλαμε τον νεαρό στο νοσοκομείο. Σε μερικές ημέρες έγινε αφαίρεση του πάσχοντος μέλους μετά από μια πολυέξοδη και πολύπονη ομολογουμένως ιατρική διαδικασία, η οποία στην καλύτερη περίπτωση αγγίζει οικονομικά τα 5 μηνιάτικα εργαζομένου σε αυτή την χώρα. Ο νεαρός σήμερα ακόμη νοσηλεύεται χωρίς να έχει διαφύγει τον κίνδυνο, με σαφή όμως βελτίωση στην υγεία του και πάνω από όλα έχοντας καινούργιο πλέον όνομα, χριστιανικό, μια που θέλησε εκεί μέσα στον θάλαμο του πόνου και της αγωνίας να δεχθεί το άγιο Βάπτισμα.
Ο Σεραφείμ πλέον έχει αναστηθεί ψυχικά και σχεδόν σωματικά. Η αγωνία μας βέβαια συνεχίζεται. Μέσα όμως στην χαρά της προσωπικής του Αναστάσεως. Αυτό ήταν ένα μικρό περιστατικό από τα αμέτρητα που συναντά κανείς εδώ…. σε αυτήν την «φυλακή του πόνου». Εδώ που μαθαίνεις να συντονίζεις την καρδιά σου εξ’ ανάγκης στον πόνο της καρδιάς αυτών των ανθρώπων. Εδώ μαθαίνεις ότι δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο από τον Χριστό. Τον οποίο τον βλέπεις μέσα στα μάτια και την αγωνία των πονεμένων παιδιών, της απαρηγόρητης μάνας, του ανέργου πατέρα με τα 7-10 παιδιά, του γέρου ρακοσυλλέκτη, των ανθρώπων της πείνας και της δίψας πνευματικής και υλικής.
Εδώ μαθαίνει κανείς να χτίζει όχι παραμυθένια μπέστ- σέλερ αλλά πραγματικούς Ναούς. Αυτή είναι η μεγάλη παρηγοριά και η ανακούφιση σε αυτή την «φυλακή» της αυτοεξορίας μας. Αυτό το μικρό « ψυχρό ποτήρι » στο τραγικό «διψώ» που ακούγεται από τον πανάγιο Σταυρό του Γολγοθά μέχρι αυτές τις ξεχασμένες λασποκαλύβες του Τρίτου Κόσμου.
Χριστός Ανέστη από Μαγαδασκάρη. Χριστός Ανέστη από μια ακόμη «φυλακή πόνου».
Ιερομόναχος Πολύκαρπος
Το δρόμο αυτό της ιεραποστολής πρέπει να τον βαδίζει κανείς στηριγμένος σε 2 θεμελιώδεις νόμους σε αυτόν της αγάπης προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο και σε αυτόν της αγάπης προς τον πόνο. Ο δεύτερος εκρέει από τον πρώτο, ο οποίος με την σειρά του αποτελεί την πρώτη εντολή του πνευματικού Νόμου του Ευαγγελίου.
Σε μια λοιπόν από τις λειτουργίες που τελέσαμε σε προάστιο της πρωτευούσης με κάλεσαν να δω και έναν νεαρό άρρωστο. Όταν μπήκα μέσα στην λασποκαλύβα του, η οποία είναι συνήθως ένας υπαίθριος χώρος- δωμάτιο 15 τετραγωνικών - στον οποίο μπορεί να διαβιώνουν μέχρι και 10 κατά μέσο όρο μέλη της οικογενείας, απωθήθηκα από μια έντονη δυσοσμία προχωρημένης σήψης ακαθορίστου αρχικά προελεύσεως. Συνέχισα όμως γιατί είχα την υποχρέωση να δω τον άρρωστο. Στο κρεβάτι βρήκα έναν λιωμένο στην κυριολεξία νέο 28 χρονών ενώ στην ερώτηση ποια είναι η αρρώστια του η μητέρα του μου αποκάλυψε το τυλιγμένο με ένα βρώμικο πανί πόδι του¨ ένα πρησμένο γκρίζο πόδι με πολλαπλές οπές εκ των οποίων έρρεαν υγρά και έβρισκαν άφθονη τροφή κάθε είδους μικρόβια και έντομα.
Η δυσοσμία προέρχονταν από αυτό το πόδι. Η αιτία της μη προσαγωγής του σε νοσηλευτικό ίδρυμα: η έλλειψη χρημάτων. Κάτι πολύ συνηθισμένο για τα κοινωνικά δεδομένα της Μαγαδασκάρης.
Την επόμενη μέρα στείλαμε τον νεαρό στο νοσοκομείο. Σε μερικές ημέρες έγινε αφαίρεση του πάσχοντος μέλους μετά από μια πολυέξοδη και πολύπονη ομολογουμένως ιατρική διαδικασία, η οποία στην καλύτερη περίπτωση αγγίζει οικονομικά τα 5 μηνιάτικα εργαζομένου σε αυτή την χώρα. Ο νεαρός σήμερα ακόμη νοσηλεύεται χωρίς να έχει διαφύγει τον κίνδυνο, με σαφή όμως βελτίωση στην υγεία του και πάνω από όλα έχοντας καινούργιο πλέον όνομα, χριστιανικό, μια που θέλησε εκεί μέσα στον θάλαμο του πόνου και της αγωνίας να δεχθεί το άγιο Βάπτισμα.
Ο Σεραφείμ πλέον έχει αναστηθεί ψυχικά και σχεδόν σωματικά. Η αγωνία μας βέβαια συνεχίζεται. Μέσα όμως στην χαρά της προσωπικής του Αναστάσεως. Αυτό ήταν ένα μικρό περιστατικό από τα αμέτρητα που συναντά κανείς εδώ…. σε αυτήν την «φυλακή του πόνου». Εδώ που μαθαίνεις να συντονίζεις την καρδιά σου εξ’ ανάγκης στον πόνο της καρδιάς αυτών των ανθρώπων. Εδώ μαθαίνεις ότι δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο από τον Χριστό. Τον οποίο τον βλέπεις μέσα στα μάτια και την αγωνία των πονεμένων παιδιών, της απαρηγόρητης μάνας, του ανέργου πατέρα με τα 7-10 παιδιά, του γέρου ρακοσυλλέκτη, των ανθρώπων της πείνας και της δίψας πνευματικής και υλικής.
Εδώ μαθαίνει κανείς να χτίζει όχι παραμυθένια μπέστ- σέλερ αλλά πραγματικούς Ναούς. Αυτή είναι η μεγάλη παρηγοριά και η ανακούφιση σε αυτή την «φυλακή» της αυτοεξορίας μας. Αυτό το μικρό « ψυχρό ποτήρι » στο τραγικό «διψώ» που ακούγεται από τον πανάγιο Σταυρό του Γολγοθά μέχρι αυτές τις ξεχασμένες λασποκαλύβες του Τρίτου Κόσμου.
Χριστός Ανέστη από Μαγαδασκάρη. Χριστός Ανέστη από μια ακόμη «φυλακή πόνου».
Ιερομόναχος Πολύκαρπος