Η κατήχηση ήδη έχει αρχίσει. Κατά τα λεγόμενα των κατοίκων του το χωριό στο οποίο βρισκόμαστε, περιμένει να κατηχηθεί εδώ και χρόνια. Θεωρήσαμε υποχρέωση μας να εκπληρώσουμε το αίτημα αυτών των ανθρώπων, ενσταλάζοντας λίγες «σταγόνες» πίστεως, από αυτές που  μας δώρισε ο πανάγαθος Θεός, όντας από την νηπιακή μας ηλικία τέκνα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εμείς απολαμβάνουμε αυτό το αγαθό – το υπέρτατο αγαθό της πίστεως- το οποίο αναζητά κάθε ανθρώπινη ύπαρξη στον κόσμο, απλώς ως μια κληρονομιά και παρακαταθήκη των προγόνων μας. Αυτής της ιερής κληρονομιάς, ευδοκία και χάριτι Θεού, έτυχε να είναι μέτοχοι οι κατά σάρκα γονείς μας και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ανατραφήκαμε. Οι άνθρωποι που είναι μπροστά μας, είναι άνθρωποι ενός άλλου κόσμου, οι οποίοι δεν είχαν την ευκαιρία να γεννηθούν και γαλουχηθούν, όπως εμείς με τα νάματα της Εκκλησίας μας. Καθισμένοι στο έδαφος, με ορθάνοιχτα τα μάτια τους, κρέμονται κυριολεκτικά από τα χείλη  μας. Χρόνια παρακαλούσαν, χρόνια ολόκληρα μας περίμεναν.

Όταν η κατήχηση τελειώσει, η ειρήνη του Θεού κυριαρχεί στην καρδιά μας. Κάτω από ένα δέντρο, ως ένδειξη αγάπης και ευγνωμοσύνης των ανθρώπων αυτών, περιμένουμε να μας προσφερθεί ένα πιάτο ρύζι με λίγη φακή. Με πλησιάζει ένας χωρικός από κάποιο διπλανό χωριό. Κάθεται στο έδαφος μαζί μου και αφού με κοιτάξει για λίγο ...αρχίζει το θαύμα: «Πάτερ θέλουμε και εμείς να κατηχηθούμε».  Άλλος πάλι: «Πάτερ εγώ και η γυναίκα μου είμαστε χρόνια μαζί και δεν έχουμε αποκτήσει παιδί. Μπορείς να μας διαβάσεις κάποια ευχή;».

Πατήρ Πολύκαρπος