Θυμάμαι την περίπτωση κάποιου παιδιού, το οποίο προσπαθώντας να πλησιάσει την φωτιά για να ζεσταθεί, παραπάτησε και πέφτοντας κάηκε σχεδόν όλη η αριστερή  πλευρά του. Τα εγκαύματα του ήταν εκτεταμένα. Η επέμβαση που έπρεπε να γίνει και με τα μέσα που είχαμε στην διάθεσή μας ήταν πραγματικά επίπονη. Όλοι περιμέναμε ότι το παιδί δεν θα έμενε ακίνητο. Μας εξέπληξε, όμως, την υπομονή την οποία επέδειξε δεν τη συναντάς ούτε σε μεγάλο άνθρωπο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο δυνατά έσφιγγε τα χέρια μου, ενώ το κρατούσα στην αγκαλιά μου κατά την διάρκεια της επεμβάσεως. Είχαμε γίνει σχεδόν ένα σώμα.

Τέτοιες στιγμές αισθάνεσαι πόσο σημαντική και πολυδιάστατη είναι η βοήθεια που δίνεις αλλά και παίρνεις από τον συνάνθρωπο σου. Ξαφνικά ένα μικρό παιδί έγινε ο δάσκαλος όλων μας. Υποκλινόμενοι στο κουράγιο του μαθητεύσαμε όλοι. Μέσα από το δικό του παράδειγμα , από την δική του καρτερική συμπεριφορά διδαχθήκαμε. Από τον μικρό μας φίλο πήραμε ένα αξιομίμητο και μοναδικό παράδειγμα υπομονής για τις δικές μας δοκιμασίες. Μάθαμε πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις επισκέψεις του Θεού μέσα από τον πόνο και την δοκιμασία.

Ιερομόναχος Πολύκαρπος