Είχαμε τελειώσει την κατήχηση, όταν ένας από τους πιστούς της Εκκλησίας μας μου ζήτησε να επισκεφτώ το σπίτι του. Το σπίτι των ιθαγενών της Μαγαδασκάρης είναι μια αχυρένια καλύβα δύο επί τρία, όπου στοιβάζονται οι γονείς με τα μικρά τους παιδιά, που είναι συνήθως τρία ή τέσσερα στον αριθμό, πολλές φορές και περισσότερα.

Η γυναίκα του ανθρώπου που με κάλεσε, ήταν λεχώνα περίπου δέκα ημερών. Όλη η οικογένεια βαπτισμένη. Στην ερώτηση μου πώς τα πάνε από οικονομικής πλευράς, μου είπαν ότι δεν έχουν ούτε φαγητό πολλές φορές. Ήξερα ότι οι άνθρωποι της περιοχής αυτής ασχολούνται με την κτηνοτροφία, γι’ αυτό και τους ρώτησα αν έχουν βόδια. Ο πατέρας μου απάντησε τότε ότι είχαν περίπου είκοσι. Ανήκαν όμως στον πατέρα της συζύγου, ο οποίος απεβίωσε. Η παράδοση του λαού, προ της κηδείας απαιτεί να σφαγιαστούν όλα τα ζώα που ανήκουν στον νεκρό, τα οποία είτε πωλούνται, για να καλυφθούν τα έξοδα της κηδείας, είτε προσφέρονται ως τροφή στους γνωστούς και συγγενείς. Αποτέλεσμα μετά την πώληση του μοναδικού αυτού πολλές φορές περιουσιακού στοιχείου, να μην έχει πια τίποτα μια ολόκληρη οικογένεια και να εκπίπτει σε κατάσταση πλήρους ένδειας και στέρησης ακόμα και αυτών των αναγκαίων.  Δυστυχώς αυτή είναι η παράδοση του λαού, την οποία όποιος θελήσει να αθετήσει θα έχει να αντιμετωπίσει την κατακραυγή του πολύ στενού και ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. 

Το να προσφέρεις, λοιπόν, σε μια τέτοια χρονική στιγμή βοήθεια στον πάμπτωχο πατέρα και μητέρα με έξι πεινασμένα παιδιά είναι κάτι σχετικά εύκολο και πραγματικά αξιόλογο. Το να αλλάξεις, όμως, αυτά τα ταμπού και τα έθιμα, που δυστυχώς βασανίζουν τον λαό, πόσο εύκολα θα μπορούσε να γίνει και από τον πιο έμπειρο και χαρισματικό ιεραπόστολο;