Πάτρα 2006

Αγαπητοί,
Κύριε Πρόεδρε και μέλη του Ιεραποστολικού συλλόγου «Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ», 
Χαίρετε εν Κυρίω,
Ευχαριστώ τον Θεό που μου δίνει αυτήν την ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σας και να σας ενημερώσω για την πρόοδο του Ιεραποστολικού Κλιμακίου της Μαδαγασκάρης. Πέρασαν δυόμισι χρόνια αφ’ ότου η χάρις και το έλεος του Θεού με τη συνεργασία του Σεπτού προκαθημένου και πνευματικού μας Πατέρα Πατριάρχου κ.κ. Θεοδώρου με τοποθέτησαν στην κενωθείσα Επισκοπή της Μαδαγασκάρης, στην θέση του Μακαριστού Α' επισκόπου Κυρού Νεκταρίου.  Βεβαίως τα όνειρά μου και τα προγράμματά μου ήταν διαφορετικά, αλλά «άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει». Δεν ψάχνω να βρω εγώ απάντηση, αλλά με την ευλογία της Εκκλησίας πιάνω το άροτρο και κοιτάζω μπρος να καλλιεργήσω όσο είναι δυνατόν τον χέρσο αγρό του Κυρίου σύμφωνα με την Ευαγγελική προτροπή.  Δύσκολο το έργο, αλλά ευχάριστη η εργασία. Πολλά τα παραδείγματα του ιδίου του Σπορέως Χριστού, αλλά και των μαθητών Του.

Τι ωραιότερο από το να οργώνεις βαθιά τη γη, να ξεριζώνεις μικρά και μεγάλα δέντρα με ρίζες χρόνων και αιώνων, που δυστυχώς στον 21ο αιώνα αντί για καρπούς βλαστάνουν αγκάθια και τριβόλια; Ψυχές για τις οποίες ο ίδιος ο Θεάνθρωπος θυσιάστηκε, αυτοί να λατρεύουν θεούς άλλους μακριά από την αλήθεια και το φως, πιασμένοι στα δίχτυα του σατανά και των οργάνων του; Και μετά από όλο αυτόν τον κόπο του οργώματος και της σποράς, βλέπεις τους μαύρους αγγέλους φορώντας τους λευκούς χιτώνες τους να ψάλλουν το «όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε, αλληλούϊα».  Πατώντας επάνω σε βάσεις που έβαλε ο Μακαριστός Κυρός Νεκτάριος συνεχίζω το έργο, ιεραποστολικό και φιλανθρωπικό, τη χάριτι του Παναγίου Πνεύματος  Το έργο μας όπως και πριν στην αχανή και μακρινή Ινδία, έχει δύο σκέλη, το ιεραποστολικό και το φιλανθρωπικό. Αυτά είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και δεν εννοείται ιεραποστολή χωρίς φιλανθρωπία και φιλανθρωπία χωρίς ιεραποστολή. Πολύ συχνές οι εξορμήσεις μας σε χωριά και πόλεις κοντινά, αλλά και απομακρυσμένα. Παντού υπάρχει πρόσφορο έδαφος και παντού φυτρώνει ο σπόρος του Ευαγγελίου.

Οι αποστάσεις μεγάλες έως και τεσσάρων ημερών με συνεχή πορεία νύχτα και ημέρα, μέσα από ατελείωτα δάση, βουνά και ερήμους, με υποτυπώδεις δρόμους, αλλά και πολλούς παράδρομους, με πιθανούς κινδύνους να κάνουμε λάθος στον δρόμο μας, χωρίς να συναντήσουμε όχι μόνο άνθρωπο, αλλά ούτε και πετεινά του ουρανού, με μόνη μας ελπίδα την προσευχή και την βοήθεια του Θεού. Δεν είναι λίγες οι φορές που χάσαμε τον δρόμο και να ο Θεός που παρουσίαζε από το πουθενά κάποιο σημείο και μας έβγαζε από το αδιέξοδο. Τα θαύματα του Θεού είναι πολλά ανάμεσα στους αγώνες μας, αρκεί να διαθέτουμε τα κατάλληλα πνευματικά γυαλιά για να τα διακρίνουμε. Και όταν διαπιστώσουμε το χέρι του Θεού να μας οδηγεί στην σωστή κατεύθυνση, τότε οι ευχαριστίες μας είναι ατέλειωτες. Μετά από πολλές ταλαιπωρίες και περιπέτειες, φθάνουμε έξω από το χωριό, όπου μικροί και μεγάλοι μας περιμένουν ώρες ολόκληρες.

Τι κρύβει άραγε αυτή η υπομονή των ανθρώπων αυτών! Πόσα πολλά μπορεί να συμπεράνει κανείς αν το φιλοσοφήσει! Και πρώτα από όλα η ταπείνωσή τους και η αγάπη τους, ο σεβασμός και η εκτίμησή τους στα πρόσωπά μας και ιδιαιτέρως στους κληρικούς, που τρέχουν μικροί και μεγάλοι να ασπασθούν τα χέρια τους. Και μετά, με τραγούδια και χαρές, κατευθυνόμαστε προς το χωριό, για να καταλήξουμε στον ναό ή σε κάποιο δέντρο, που θα μας φιλοξενήσει, για να αρχίσουμε την κατήχηση ή την ομιλία. Ευλογημένη απλότητα που μόνο στο Ευαγγέλιο σε συναντάμε, όταν ο Χριστός έλεγε να καθίσουν οι άνθρωποι κάτω στο χορτάρι για να ακούσουν τα σωτήρια λόγια Του. Η ιστορία, αλλά και το Ευαγγέλιο, είναι διαχρονικό, αλλά όχι σε εμάς, αλλά σε ανθρώπους που διψούν πραγματικά για τον Θεό και έχουν στερηθεί τα πνευματικά και υλικά αγαθά του μάταιου τούτου κόσμου. Πτωχοί σε υλικά αγαθά, αλλά και πλούσιοι σε πνευματικά και αρετή, χωρίς και οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται. Η κατήχηση αρχίζει με προσευχή και όλοι λένε δυνατά το «Πάτερ ημών». Προσεύχονται με την καρδιά τους και κάνουν τον σταυρό τους χωρίς υποκρισίες. Μεταφέρουμε τις ευχές και ευλογίες του Σεπτού προκαθημένου μας Πατριάρχου κ.κ. Θεοδώρου, για να καταλάβουν ότι η Εκκλησία μας δεν είναι ακέφαλη. Πρώτα ο Χριστός μας και μετά ο Πνευματικός μας Πατέρας. Αφού καταπιαστούμε από κάποιο γεγονός ή μια εορτή της Εκκλησίας μας, αναλύουμε το θέμα για αρκετή ώρα, φέρνοντας πολλά απλά παραδείγματα, για να γίνει καταληπτός ο ομιλητής, αλλά και το κήρυγμα. Η ησυχία είναι παραδειγματική, καθώς και η προσοχή. Παρακαλούν να μην τελειώσει. Δεν χόρτασαν ούτε την πείνα τους, αλλά ούτε και την δίψα τους ακόμη.

Η αγάπη τους για μάθηση είναι αξιοζήλευτη. Κάπου-κάπου σταματά ο ομιλητής και ρωτά αν έχουν απορίες ή αν τα καταλαβαίνουν όλα. Όταν πια φθάνουμε στο τέλος, τότε τους δίνουμε τα καθιερωμένα δώρα, που τα περιμένουν με μεγάλη αγωνία και δεν είναι τίποτα άλλο από μία-δύο καραμέλες στον κάθε ένα, μια πλαστική εικόνα και ένα Σταυρό. Αλλά η χαρά τους είναι πολύ μεγαλύτερη, όταν ντυμένοι τους λευκούς χιτώνες περιμένουν τη σειρά τους να βαπτισθούν και εν συνεχεία, κρατώντας τα κεριά, ψάλλουν το «όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε». «Χαρά γίνεται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι». Και πράγματι, η χαρά αυτή εξωτερικεύεται και λάμπουν τα πρόσωπά τους, διότι έγιναν παιδιά Του και κατ’ επέκταση πολίτες της Βασιλείας του Θεού. Πολύ συχνά πηγαίνουμε σε χωριά και κάνουμε βαπτίσεις υπαίθριες λόγω ελλείψεως Ιερών Ναών. Το κάθε μέρος μπορεί να γίνει ιερός ναός και κάθε τόπος αγιάζεται δια των μυστηρίων. Το πλήρωμα της Εκκλησίας αυξάνεται και η Ορθοδοξία δίνει την παρουσία της με τους νεοφώτιστους και την ίδρυση νέων ιερών ναών. Το φως το αληθινό διαλύει τα σκοτάδια της πλάνης και της ειδωλολατρίας και κατακτά έδαφος. «Εγώ ειμί η οδός και η ζωή», μας λέει ο Χριστός και «ο ακολουθών εμοί, ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία». Και πράγματι, οι άνθρωποι χωρίς ενδοιασμούς ακολουθούν τον Χριστό στον σωστό δρόμο της Ορθοδοξίας. Οι ορθόδοξες εκκλησίες ξεφυτρώνουν σιγά-σιγά σαν μανιτάρια και οι καμπάνες καλούν τους πιστούς σε προσευχή. Τελευταία, αρκετοί ναοί οικοδομήθηκαν και οικοδομούνται, για να καλύψουν λίγα από τα πολλά κενά που υπάρχουν. Οι αποστάσεις μεγάλες, οι δρόμοι δύσκολοι δεν διευκολύνουν τη σύντομη μεταφορά των υλικών.

Τα πρωτόγονα μέσα, βόδια με τις άμαξες, μεταφέρουν σιγά-σιγά, αλλά σταθερά, τα υλικά οικοδομών, για να στηθεί το θυσιαστήριο του Θεού. Εκεί θα ακουστεί η δοξολογία προς τον Θεό των όλων, εκεί θα τελεσθεί η αναίμακτος θυσία και θα δοθεί προς «βρώσιν και πόσιν» των μετανοούντων αδελφών μας. Εκεί θα αναπαυθούν οι δεήσεις και ικεσίες, τα προβλήματα και οι πόνοι, αλλά και τα αιτήματα των πτωχών και πονεμένων αδελφών μας. Ο ορθόδοξος ναός είναι η παρηγοριά και η ελπίδα, όχι μόνο των χριστιανών, αλλά και των μη χριστιανών. Πόσον καιρό περίμεναν να γίνει πραγματικότητα το όνειρο μικρών και μεγάλων! Και να που ο Χριστός δεν απογοητεύει, εκπληρώνει τους ευσεβείς πόθους των ανθρώπων. Δεν μπορώ να μην αναφέρω και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στον οικονομικό τομέα. Τα έσοδά μας πτωχά, δεν επαρκούν για την κάλυψη των κενών από ναούς ενοριών. Ήδη σε ένα μακρινό μέρος στο βόρειο-ανατολικό μέρος της Μαγαδασκάρης, 1300χλμ μακριά από την πρωτεύουσα, εκεί που υπάρχουν λίγοι χριστιανοί, λόγω ελλείψεως οικοπέδου και ναού, κατασκευάσαμε ξύλινο ναό και τον στήσαμε στην αυλή ενός χριστιανού. Είναι λύσεις ανάγκης και προσπαθούμε να βρούμε οικόπεδο, για να προχωρήσουμε στην αγορά και εν συνεχεία στην ανοικοδόμηση ναού. Δεν είναι τίποτα εύκολο εδώ. Όλα γίνονται με πολύ κόπο, αλλά έχουν το αλάτι της χάριτος του Θεού που τα γλυκαίνει και τα νοστιμίζει.

Αυτή είναι και η ικανοποίησή μας, να βλέπουμε να υψώνονται θυσιαστήρια προς δόξα Θεού και αγιασμό των πιστών αδελφών μας. Το σεμινάριο υποψηφίων κληρικών και κατηχητών λειτουργεί κανονικά και είναι αρκετοί αυτοί που αποφοίτησαν. Άλλοι από αυτούς έγιναν κληρικοί και άλλοι λαϊκοί κατηχητές. Σιγά-σιγά επανδρώνονται ενορίες, που στερούνται κληρικών, αλλά και οι κληρικοί αποκτούν συνεργάτες στο έργο τους. Κάθε ιερέας έχει τέσσερις-πέντε ενορίες, πράγμα που είναι δύσκολο να τις επισκέπτεται συχνά και να τελεί τη Θεία λειτουργία. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι λαϊκοί κατηχητές βοηθούν στις συγκεντρώσεις των πιστών, τελούν την ακολουθία του όρθρου ή του εσπερινού και κατηχούν τους ενδιαφερομένους. Εφέτος το σεμινάριο λειτούργησε με τριάντα δύο υποψηφίους κατηχητές για ενάμιση μήνα, που είχαν έρθει από διάφορα χωριά για τον σκοπό αυτό. Την τελευταία μέρα είχαμε εορταστικό τραπέζι και μαζί με τους φοιτητές κάθισαν οι παρευρισκόμενοι κληρικοί και καθηγητές. Έγινε συζήτηση και ομιλία και τονίσαμε τις υποχρεώσεις και ευθύνες, που έχουμε απέναντι στον Θεό και στους ανθρώπους. Και στον φιλανθρωπικό τομέα όλες οι δραστηριότητες και τα έργα προχωρούν ικανοποιητικά.

Η πολυκλινική προσφέρει καθημερινώς τις υπηρεσίες της στους πτωχούς ανθρώπους, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Από πολύ νωρίς οι άνθρωποι συγκεντρώνονται έξω από την πόρτα και περιμένουν με αγωνία την ώρα που θα έρθει η σειρά τους. Η εκπαίδευση στην Εκκλησία μας είναι δωρεάν. Πολλά χωριά στερούνται δημοτικών σχολείων, λόγω του ότι το κράτος αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες αυτές σε όλη τη χώρα. Σε μερικά χωριά έχουμε δημιουργήσει δημοτικά σχολεία, για να μπορούν τα φτωχά παιδιά να φοιτούν δωρεάν. Μέχρι τώρα λειτουργούν οκτώ δημοτικά σχολεία και δύο είναι υπό ανέγερση, (ένα δημοτικό και ένα Γυμνάσιο-Λύκειο).  Στον χώρο της Ιεραποστολής κάθε πρωί παρέχεται πρωϊνό ρόφημα (γάλα μπισκότα) σε 500-600 φτωχά παιδιά της περιοχής μας, ενώ τις αργίες και διακοπές υπερβαίνουν τα 700-800. Είναι και αυτή μια μικρή βοήθεια στη φτώχια και στην ανέχεια των ανθρώπων αυτών. Από πολύ νωρίς συγκεντρώνονται τα παιδιά έξω από την πόρτα της Ιεραποστολής και περιμένουν με αγωνία την ώρα, που θα ανοίξει για να πιούν το απλό αυτό ρόφημα, για να μην πάνε στο σχολείο νηστικά. Πολλά από αυτά παίρνουν και γάλα για το σπίτι τους, για να το πιούν αργότερα. Την Δευτέρα και κάθε Δευτέρα γίνεται η διανομή σε 650 φτωχές οικογένειες. Και εδώ παρατηρείται η ίδια εικόνα. Πτωχοί άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, εξαθλιωμένοι και ρακένδυτοι περιμένουν καρτερικά την σειρά τους.

Πέντε είδη τροφίμων δίδονται, τα πιο βασικά για μια οικογένεια Πόσα πολλά μπορεί να σκεφτεί κανείς βλέποντας τους φτωχούς αυτούς ανθρώπους να μαζεύουν σπυρί-σπυρί, αν κάτι τους πέσει κάτω! Η δική μας σπατάλη δεν έχει καμιά θέση. Η πολυτέλεια είναι επίσης ξένη για τους ανθρώπους αυτούς. Μόνο ένα πράγμα αντιμετωπίζει κανείς, τον έλεγχο της συνειδήσεως για ό,τι απολαμβάνουμε τόσο πλούσια από την πρόνοια του Θεού και δεν το εκτιμούμε. Αυτή είναι η ικανοποίησή μας, να βλέπουμε τους πτωχούς αυτούς ανθρώπους να φεύγουν ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι από τον χώρο της Ιεραποστολής, εφόσον εξασφάλισαν τα τρόφιμα της εβδομάδας. Τότε χαίρονται όλοι και ο Θεός και οι άγγελοι και οι άνθρωποι. Και εμείς ενδόμυχα δοξάζουμε τον Θεό για τις ευλογίες που μας χαρίζει. Ο Σεπτέμβριος μήνας είναι η αρχή του νέου σχολικού έτους. Πολλά φτωχά παιδιά χρειάζονται χρήματα για την εγγραφή τους.

Εδώ η παιδεία δεν είναι δωρεάν. Πρέπει να πληρώσουν τα δίδακτρα όλου του σχολικού έτους. Και εφόσον δεν έχουν, καταφεύγουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Και εμείς όχι μόνο τα δίδακτρα τους δίνουμε, αλλά και τη γραφική ύλη, που θα χρησιμοποιήσουν. Και δεν είναι λίγα τα παιδιά που ωφελούνται από την Εκκλησία μας.  Η Ιεραποστολή καλύπτει σε μερικές περιπτώσεις και τα νοσήλια φτωχών ανθρώπων, που επείγει να κάνουν κάποια εγχείρηση και δεν έχουν να τα καλύψουν ή δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν φάρμακα. Επίσης, βοηθάμε οικονομικά μερικούς φτωχούς γέροντες, που μένουν μόνοι τους, ενώ σε άλλους καλύπτουμε τα ενοίκια των σπιτιών τους. Παντού, όπου και αν κοιτάξει κανείς, θα δει την εικόνα της φτώχειας, της μιζέριας, της εξαθλίωσης, της πείνας και της αρρώστιας. Οι ανάγκες πάρα πολλές και ποικίλες.

Παντού υπάρχουν αδελφοί του Ιησού, που μας ελέγχουν με την παρουσία τους. Το Ευαγγέλιο είναι διαχρονικό, κάθε εποχή η ίδια. Οι ίδιες ανάγκες, τα ίδια προβλήματα. Η θεωρία πρέπει να γίνει πράξη. Η συμμετοχή μας είναι φανερή, ιεραποστολή και φιλανθρωπία, δύο αλληλένδετες πράξεις. Απαιτούν και οι δύο θυσία εκ μέρους μας, όπως και ο Χριστός δεν τα ξεχώρισε, αλλά το ένα συμπλήρωνε το άλλο, έτσι και εμείς. Και μέσα από την θυσία αυτή φυτρώνει ο σπόρος του Ευαγγελίου και γίνεται θάμνος και δέντρο και μας καλούν οι άνθρωποι να τους βαπτίσουμε, για να φυτρώσει στο χωριό τους το δέντρο της Ορθοδοξίας. Και αργότερα, να κτισθεί ορθόδοξος ναός με το καμπαναριό του, που η καμπάνα με τους χτύπους της θα διαλαλεί ην ορθόδοξη παρουσία στο μικρό αλλά απομακρυσμένο αυτό χωριό.

Πόσες φορές δεν δοξάζουμε τον Θεό για όλα αυτά! Το Πνεύμα του Θεού όπου θέλει πνέει και μεταμορφώνει και αλλοιώνει τις ψυχές των ανθρώπων. «Χαρά γίνεται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανούντι». Μαζί με τα άλλα αιτήματά μας στις προσευχές μας ας προσθέσουμε και τον Ευαγγελισμό των εθνών. Είναι καθήκον μας. Μας το ζητά ο ίδιος ο Θεός και μας παρακαλεί να γίνουμε συνεργάτες Του.

Αμήν.