Μια ερώτηση που συχνά μας κάνουν είναι, 'οι ντόπιοι δέχονται την ορθοδοξία συνειδητά ή υπάρχει κάποια υστεροβουλία, όπως το να ενισχυθούν υλικά από την Eκκλησία;' Ήταν πάντα μια ερώτηση που κάποιες φορές κάναμε στον εαυτό μας, ιδιαίτερα από τότε που η ιεραποστολή μας ασχολείται ως επί το πλείστον με τις χαμηλότερες κοινωνικά τάξεις και παρέχει ανθρωπιστική βοήθεια σε αυτές τις ομάδες. Η απάντηση ήρθε γρήγορα από ένα βαπτισμένο νεαρό με το όνομα Παναγιώτης. Ο Παναγιώτης, ένα χαρούμενο ντόπιο αγόρι, παρακολουθούσε συχνά τις ακολουθίες και είχε μια εξαιρετικά καλή φωνή και ήταν μέλος της εκκλησιαστικής χορωδίας. Συνέβη ότι ο Παναγιώτης σταμάτησε να έρχεται στην εκκλησία μετά από λίγο και δεν τον είχαμε δει για περισσότερο από ένα χρόνο.
Ρωτήσαμε τον ιερέα της Ενορίας, εάν είχε δει ή είχε ακούσει κάτι για τον Παναγιώτη, αλλά δεν είχε νέα για την τύχη του. Αναρωτιόμασταν εάν ο Παναγιώτης είχε χάσει τον ζήλο του για την εκκλησία, ή εάν η οικογένειά του τον είχε πείσει να επιστρέψει στην πατρογονική του πίστη (60% του πληθυσμού είναι ανιμιστές). Προς έκπληξή μας μια μέρα, στην γιορτή της Πεντηκοστής, ο Παναγιώτης εμφανίστηκε στην εκκλησία, με κατεβασμένο το κεφάλι και ευλαβικά έκανε το σημείο του σταυρού. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ευτυχείς που τον είδαμε πάλι, ρωτήσαμε τον Παναγιώτη που ήταν τόσο καιρό. «Πήγα ανατολικά για να βρω δουλειά» απάντησε. Μας εξήγησε ότι η δουλειά του ήταν στην πόλη Joamasina, όπου η ιεραποστολή μας δεν έχει ακόμα εκκλησία. «Μίλησα σε όλους για την Ορθοδοξία», συνέχισε, «και προσευχόμουν πάρα πολύ». Σε αυτό το σημείο έβγαλε από την τσέπη του ένα διακοσάρι κομποσκοίνι που ήταν κουρελιασμένο. «Λέω την ευχή του Ιησού κάθε μέρα και προσεύχομαι για εσάς επίσης» είπε. «Το κομποσκοίνι μου είναι σε πολύ κακή κατάσταση, γιατί το χρησιμοποιώ κάθε μέρα. Χρειάζομαι ένα καινούργιο τώρα».
Ναι, δεν είχαμε δει τον Παναγιώτη, για πολύ καιρό, αλλά αυτός παρέμεινε πιστός στην Εκκλησία. Συγκινηθήκαμε από την υποδειγματική σταθερότητά του στην πίστη και την επιμέλεια στην προσευχή. Ο Παναγιώτης επέστρεψε στην Joamasina την επόμενη μέρα. Είμαστε σίγουροι ότι προσεύχεται για μας.
Μια ερώτηση που συχνά μας κάνουν είναι, 'οι ντόπιοι δέχονται την ορθοδοξία συνειδητά ή υπάρχει κάποια υστεροβουλία, όπως το να ενισχυθούν υλικά από την Eκκλησία;' Ήταν πάντα μια ερώτηση που κάποιες φορές κάναμε στον εαυτό μας, ιδιαίτερα από τότε που η ιεραποστολή μας ασχολείται ως επί το πλείστον με τις χαμηλότερες κοινωνικά τάξεις και παρέχει ανθρωπιστική βοήθεια σε αυτές τις ομάδες. Η απάντηση ήρθε γρήγορα από ένα βαπτισμένο νεαρό με το όνομα Παναγιώτης. Ο Παναγιώτης, ένα χαρούμενο ντόπιο αγόρι, παρακολουθούσε συχνά τις ακολουθίες και είχε μια εξαιρετικά καλή φωνή και ήταν μέλος της εκκλησιαστικής χορωδίας. Συνέβη ότι ο Παναγιώτης σταμάτησε να έρχεται στην εκκλησία μετά από λίγο και δεν τον είχαμε δει για περισσότερο από ένα χρόνο.
Ρωτήσαμε τον ιερέα της Ενορίας, εάν είχε δει ή είχε ακούσει κάτι για τον Παναγιώτη, αλλά δεν είχε νέα για την τύχη του. Αναρωτιόμασταν εάν ο Παναγιώτης είχε χάσει τον ζήλο του για την εκκλησία, ή εάν η οικογένειά του τον είχε πείσει να επιστρέψει στην πατρογονική του πίστη (60% του πληθυσμού είναι ανιμιστές). Προς έκπληξή μας μια μέρα, στην γιορτή της Πεντηκοστής, ο Παναγιώτης εμφανίστηκε στην εκκλησία, με κατεβασμένο το κεφάλι και ευλαβικά έκανε το σημείο του σταυρού. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ευτυχείς που τον είδαμε πάλι, ρωτήσαμε τον Παναγιώτη που ήταν τόσο καιρό. «Πήγα ανατολικά για να βρω δουλειά» απάντησε. Μας εξήγησε ότι η δουλειά του ήταν στην πόλη Joamasina, όπου η ιεραποστολή μας δεν έχει ακόμα εκκλησία. «Μίλησα σε όλους για την Ορθοδοξία», συνέχισε, «και προσευχόμουν πάρα πολύ». Σε αυτό το σημείο έβγαλε από την τσέπη του ένα διακοσάρι κομποσκοίνι που ήταν κουρελιασμένο. «Λέω την ευχή του Ιησού κάθε μέρα και προσεύχομαι για εσάς επίσης» είπε. «Το κομποσκοίνι μου είναι σε πολύ κακή κατάσταση, γιατί το χρησιμοποιώ κάθε μέρα. Χρειάζομαι ένα καινούργιο τώρα».
Ναι, δεν είχαμε δει τον Παναγιώτη, για πολύ καιρό, αλλά αυτός παρέμεινε πιστός στην Εκκλησία. Συγκινηθήκαμε από την υποδειγματική σταθερότητά του στην πίστη και την επιμέλεια στην προσευχή. Ο Παναγιώτης επέστρεψε στην Joamasina την επόμενη μέρα. Είμαστε σίγουροι ότι προσεύχεται για μας.